Cazim GÜRBÜZ- 02/12/2008-Yeniçağ

“KEDİSİZ SEVDA ZAMANLARI” (*)

                                           Hasan Akarsu

Yazar Mustafa Aslan, 1965 Kilis-Musabeyli-Balikli Köyü doğumlu. Çocuk kitaplarıyla tanınan yazarın, “Aşk Sesini Arıyor” adlı romanından başka, “Sözcüklerin Dili Tutulunca” adlı öykü yapıtı da bulunuyor. “Kedisiz Sevda Zamanları” yeni öykü yapıtı olup on beş kısa öyküyü kapsıyor. Öykülerin çoğu kesit öykü özelliğini taşıyor. Birkaçı ise olay öyküsü. Yazarın genellikle ikinci tekil kişi ağzıyla yazdığı gözleniyor. İkinci tekil kişi (anlatıcı) kimi kez yazar, kimi kez yazarın sevdiği ya da söz ettiği birisi oluyor.

Yapıta adını veren öyküde anlatıcı karabasan içinde. Gözlerinden birini çıkarıp pencere kenarına koyuyor. Kitaplığından yasak bir kitap alıp bir sözcükle göz göze geliyor. O da yasak bir sözcük. İlkokul üçte okuduğu yıldan anımsadıklarını anlatıyor. Ekmek arası helva defterini yağladığı için öğretmeni azarlıyor. Bir kızın kirli önlüğü tutuşuyor sınıfta. Anlatıcı, bir kedi bulmak istiyor kendine. Bir “kedi” sözcüğü bulmak istiyor. Gözünün birini bıraktığı pencere kenarına koşuyor kapının zili çaldığında. Kimse yok. Adı “kedi” olan bir sözcük gelen.

“Aşırı Dozda Sevgi” almış bir anlatıcıyla karşı karşıyayız. Yaşadıkları gizli bir tarih olan, kanatları kırılan, geçmişinden kaçamayan bir anlatıcı, belleğindeki tüm kayıtları silmeye çalışıyor:”Unutturmaya çalışmışlardı ‘seni’ sana. Belleğindeki tüm kayıtları silmek istemişlerdi. Ne kadar çiçek, kuş, balık adı varsa silmeni istiyorlardı yüreğinden. Unutturmak ve onların yerine başkalarını koymak. Hatta bir süre sonra yadsımanı bekliyorlardı…” (s.10) Kitaplarla baştan çıkmış birisiyle, arkadaşlarını, yiten arkadaşlarını arayıp bulamayan ve susan bir anlatıcıyla karşı karşıyayız. “Zamanın Yitik Kıyılarında” dolaşan, yolda adını “Anka” bildiği bir dişi kuşla araç beklerken konuşan anlatıcı, ona “İnsanları mutsuz eden” şeyleri soruyor ve yanıt bekliyor. Karamsarlığını eleştiriyor. Yüreğiyle yönünü ışıtıyor. Tüm kuşların yok edilişini, Anka’yı sorguluyor ve onu “mutluluğun güneşini tutan bir kuş” olarak görüyor, seviyor.

“Donkişot’un Çocukları” öyküsünde anlatıcının iç konuşmalarına, sevgilisine ve insancıl değerlere sahip çıkma isteğine tanık oluyoruz. Donkişot’un çocuklarından olmanın mutluluğunu yansıtıyor bize olay kişisi:”…Evet Donkişot’un çocuklarındanım. Adresim…Sözlerini bitirir bitirmez, elinle kapatmak istemiştin, sırt çantası üzerindeki dizeleri. Bütününü kapatamamıştın şiirin. Birkaç dizesi okunuyordu. ‘Yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür…’ Ah, bir zamanlar, bu dizeler ağaçların dallarına asılırdı, hem de en güzel çiçeklerle yazılarak.” (s.17) Anlatıcı, sevgilisiyle iletişim kurmakta zorlanan, kendini bile tanımayan birisi. Şiirsel bir anlatımla insanın yalnızlığına değiniyor. “Sivas’ın Gülleri Açtı” öyküsünde Madımak Otel’de yakılan aydınları anlatıyor, kent insanının yaşama bağlılığını, insan sevgisini. Camide tezgahlanan cihat çağrılarını anlatıyor. Kent halkının uykuları kaçıyor. Yangından, ölümlerden sonra bugün “gül açıyor her yan”.

Sevgiliye yazılan bir mektuptaki yakınmalar, sevgiliyi eleştirme, sevgiliye gönderilen gözyaşları ve yanıtsız kalmanın hüznüyle aşkın kentine yapılan yolculuk anlatılıyor öykülerde. Bir ilçenin en büyük anayolunun öyküsünde, anayolun yaşadıkları, gördükleri yansıtılıyor. Önceleri köhne olan anayola sonra kaldırım taşları döşeniyor, daha sonra asfalt dökülüyor. Üzerinden geçen kaçakçıları, vurulup ölenleri anlatıyor anayol, anayol konuşuyor öykü boyunca. Kızının geleceği için kaçakçılık, sırtçılık yapan gencin öldürülmesine, hastaneye götürülmesine ilgisiz kalınmasına tanıklık ediyor. Yazar, “Larissalı Kız” öyküsünde, Atina’dan Selanik’e trenle yaptığı yolculukta, bir kıza tutulduğunu anlatırken, Türk-Yunan kardeşliğini, barışını düşlüyor. “Sırdaşım Bez Bebek”, Doğu ve Güneydoğu bölgelerimizde yaşanan çok eşli evliklere tepkinin öyküsü. Kızın, iki kadınla evli bir adamın üçüncü eşi olmamak için verdiği uğraşısı, bir bez bebekle konuşup dertleşmesi anlatılıyor. “Satılık İlişkiler”de yazar, sözcüklerin gücünü anlatıyor. Sözün en büyük büyü olduğunu belirtiyor. Sözcüklerden “zafer takı” yaparak, insan ilişkilerini satılığa çıkaranlarla alay ediyor. “Yüz Gram Aşk”ta bir kente gizli aşkını görmeye gidişini anlatırken, “Köçek” öyküsünde, Kilis’te, (il olmadan önce) bir köçeğin başına gelenleri anlatıyor. İnsanın acımasızlaştığına, yabancılaştığına tanık oluyoruz. Yazar, “Bir Aşk Sığınmacısı” olarak çıkıyor karşımıza. Çocuk yaşlarda yaşadığı aşklarını arıyor. Sonra 12 Eylül’de yaşananları, aşkını yitirişini anımsıyor. “Ünlü Bekar” öyküsünde Gaziantep’ten görünümler yansıyor. Anlatıcı, çocuk kitapları aldığı sokakta tanıştığı arkadaşını anlatıyor. Bilet satışı yapan, gittiği kahvede bilim tartışmalarına katılan, annesiyle yaşayan, annesinin azarladığı, küçümseyip dövdüğü “Ünlü Bekar”, her şeye karşın annesinin ölümüne ağlıyor.

Yazar Mustafa Aslan, öykülerini sözcüklerle oya gibi işliyor. Şiirsel bir tatla okunan öyküler yazıyor. Öykülerinde insan sıcaklığını, insan sevgisini arıyor. Barış içinde, sevgiyle yaşanan, sömürüsüz bir dünya düşlüyor.

(*) Kedisiz Sevda Zamanları- Mustafa Aslan, Bengül Öykü, Nisan 2008